Od Aithne cd opowiadania Natsuki

( Opowiadanie ma miejsce jakiś czas po moim CD do Seishin, którego jeszcze nie napisałam :P )
Skrzyżowałam ręce na piersi i uniosłam hardo głowę. No bo ile można?! Nie jestem małym dzieckiem, żebym nie mogła sama o siebie zadbać.
Pani Nasu westchnęła ciężko.
- Nie, Aithne. Powinnaś zostać tu tak długo, aż nie zyskam pewności, że wszystko jest w porządku.
- Jest w porządku! - zaprotestowałam, tłumiąc kolejny zawrót głowy.
Nauczycielka uniosła brwi.
- Sama wiesz, że nie masz racji. Ale, jeśli taka jest Twoja decyzja, możesz udać się na lekcje. Nie mam prawa Cię tu więzić.
- Dziękuję! - powiedziałam, wybiegając przez drzwi niczym błyskawica.
Lekcje mijały szybko, a mój stan znacznie się poprawił od rozmowy z panią Nasu. Zadowolona z mojego małego sukcesu nieśpiesznie spakowałam książki i pożegnałam nauczyciela, kierując się w stronę drzwi.
- Hej! - zaczepiła mnie Natsuki, na co natychmiastowo się zatrzymałam i posłałam jej zaciekawione spojrzenie. - Może miałabyś ochotę skoczyć po lekcjach do kawiarni? - spytała.
- Jasne - uśmiechnęłam się, bo nie miałam żadnych planów, a kiszenie się w pokoju nie było moim ulubionym zajęciem. - Muszę tylko skoczyć do pokoju nakarmić kwiatk... UPS. - wciągnęłam głośno powietrze.
- Coś nie tak? - zaniepokoiła się.
- Mięso się skończyło. - jęknęłam.
- Dziewczęta, chciałbym już zamknąć klasę. - powiedział pan Roth, a ja zorientowałam się, że stoimy w przejściu.
- Przepraszamy. - powiedziała Natsuki, a ja speszona powtórzyłam jej słowa i pośpiesznie wyszłyśmy z sali.
- Ok, coś skombinuję, ale może to trochę potrwać. - powiedziałam do dziewczyny. - Ten mały potwór jest bardzo żarłoczny. - miałam szczerą nadzieję, że Mroczny Cierciw tego nie słyszał. Zastanawiało mnie, jak takie małe pstro może być takie inteligentne.

< Natsuki? Pomożesz mi "zapolować", czy coś, a potem skoczmy do kawiarni :P ? >

Od Metro cd. opowiadania Nick'a

-Masz siostrę? - zaciekawiłam się.
-Tak. Kate. Znasz?
Pokręciłam przecząco głową.
-Nie poznałam jeszcze wszystkich – wyjaśniłam.
-Jasne. Pewnie potem poznasz. O idzie tu! - zawołał Nick
Wskazał na niewysoką dziewczynę z brązowymi włosami uczesanymi w dwa kucyki. Kate zajęła wolny stolik i zaczepiła kelnerkę.
-To ona – szepnął.
-Wygląda sympatycznie – stwierdziłam.
-A ty masz siostrę?
-No... tak jakby.
-To znaczy? - zdziwil się.
-Wiesz... opieka domu dziecka znalazła mnie samą co wskazuje, że siostry nie miałam. Ale w domu dziecka spotkałam dziewczynę, która była do mnie bardzo podobna i charakterem i wyglądem. Może to był zwykly przypadek, a może naprawdę byłyśmy spokrewnione...
<Nick? :p >

Od Scarlet cd opowiadania Rosco

- Nie zrobiliśmy nic złego. No może tylko ja. – powiedziałam niepewnie. Spojrzałam na talerz. Mimo, że dziś była lasania (lubię) nie miałam ochoty jeść. Na samą myśl o karze bolał mnie brzuch. Po kolacji podeszła do nas pani Wea.
- Załóżcie jakieś ciepłe ciuchy i oczywiście czapki. Potem chodźcie do mojego pokoju. – nakazała władczym tonem i odeszła. Spojrzałam na Rosco znacząco.
- No to do zobaczenia. – powiedziałam wstając.
- Czekam na ciebie w holu.
Poszłam do pokoju. Wyjęłam z szafy czarną, skórzaną kurtkę, nałożyłam ciemne spodnie i wsunęłam na głowę czarną czapkę. Tak wystrojona zeszłam na dół.
(Rosco?)

Od Scarlet cd. opowiadania Marshalla

- To dosyć skomplikowane i nie wiem czy za pierwszym razem załapiesz. – powiedziałam niepewnie.
- Dawaj.
- Więc tak. Ten facet nazywa się Royal Experment Avergie. Zajmuje się tworzeniem zmutowanych zwierząt, megarobotów i androidów. Sam z siebie to zrobił. Ja musiałam dla niego pracować, ale w porę uciekłam. Inaczej mogłabym być jego sługą. Jednak najdziwniejsze jest to, że moja rodzina i on przyjaźnili się od wielu lat… - urwałam niezdecydowana ile mogę powiedzieć. Marshall kiwał ze zrozumieniem głową skupiając fakty.
- Aha i on, po co tu przylazł?
- Szukał czegoś, co pomoże mu zawładnąć całym światem. – wyszeptałam z trudem.
(Marshall?)

Od Hell cd. opowiadania Liam'a

Zaśmiałam się niemrawo zasuwając czapkę z oczu.
- Wiesz … może przejdziemy się do biblioteki? – zapytałam.
- Czemu nie? Masz jakieś interesy?
- Nie po prostu na poniedziałek muszę przeczytać lekturę dla Septumbry. Zabije mnie jak tego nie zrobię.
- Innych też, ale jak ci zależy to chodźmy.
Poszliśmy przez wrota do holu, po czym skierowaliśmy się do biblioteki. Tak – moje ulubione miejsce w tym potężnym budynku. Ale dziś coś było nie tak. Zbyt cicho, nie było ani jednego ucznia.
- Gdzie ich wywiało? – zdziwił się Liam. Pokręciłam głową zdezorientowana. Podeszłam do regału, gdzie miałam nadzieję znaleźć to, czego szukałam. Wtedy zaskrzypiały główne drzwi. Rozpłaszczyłam się na podłodze słuchając swojego płytkiego oddechu.
(Liam?)

Od Scarlet cd opowiadania Reiko

Weszłam hardo do gabinetu przy okazji wymawiając zaklęcie, którego użycie zalecił mi Reiko. Za mną dyrektor zamknął drzwi i jak cień podszedł do biurka.
- Usiądź. – powiedział całkiem spokojnie wskazując krzesło przed nim. Usiadłam niepewnie na samym brzegu.
- Dobrze … dobrze. – zaczął – Powiedz mi, dlaczego … wyszłaś po ciszy nocnej na korytarz? – starannie dobierał słowa jakby bał się mnie urazić. Nie czułam żadnej siły, która miałaby mnie przymusić do gadania. Po prostu odpowiedziałam:
- Chciałam się … przejść. – troszkę się mijało z prawdą.
- Do biblioteki tak? – zapytał szyderczo. Wzruszyłam ramionami.
- Twoje oceny też nie są zachwycające. Chyba nie chcesz poprawiać roku, co? – zboczył trochę z tematu.
- Raczej nie… - powiedziałam wymijająco.
- Nadal mamy na ciebie oko. Więc pilnuj się! – powiedział ostro, a jak najszybciej opuściłam gabinet. Na korytarzu pod ścianą stał Reiko.
(Reiko? Udało się)

Od Kate cd. opowiadania Liam'a

- Hmmm.... - Spojrzałam na pieczęć. - Spirit?- Zawołałam go nie zdejmując wzroku z drzwi.
- Wołałaś mnie ? - Podbiegł do mnie.
- Tak , wyjmij dynamit. - Podpaliłam ląt i podałam syczący dynamit pluszakowi.- Trzymaj i nigdzie nie odchodź .
-Beep... Beep... Beep... - Spirit wypiął pierś, mocno przytulił dynamitową laskę. Z nieukrywaną dumą udawał pipczenie tykającej bomby, którą był w tej chwili.
- Kryć się ! - Pociągnęłam Liama za najbliższą kolumnę. Po chwili bipczenie "bomby" przerwał ogromny wybuch, zauważyłam tylko drzazgi które kiedyś otworzyły zapieczętowane drzwi. Głuchy pisk w uszach powoli ustawiał. "... To umierające komórki, Ciesz się puki słyszysz ten pisk, może kiedyś to będzie twoja ostatnia usłyszana rzecz"~ jak to mawiał Nick. Liam już się otrząsnął z szoku. Zobaczyłam trochę osmolonego Spirita, z tym samym psychopatycznym uśmiechem, tylko trochę się chwiał.
- Mogę jeszcze raz ?
- Obawiam się, że to były jedyne drzwi.
- Nie mogłaś narysować i ożywić jakiegoś klucza, musiałaś to wysadzić?
- Tak.- Liam tylko przewrócił oczami. Spojrzałam na rozwalone resztki drzwi.- mam nadzieję, że masz z sobą kakao, bo chyba szykuje się kolejna przygoda. - Wstałam i otrzepałam się z kurzu.

<Liam? :3 >